Υπόσχεση

Κάποτε
Σ' το υπόσχομαι
Θα πούμε τα λόγια μας σωστά
Μέσα και πέρα μας
Θα υπάρξουμε
Αχόρταγα
Άγρια
Θα σκάψουμε τη γη
Ώσπου να βγούμε

Σαν από πάντα να υπήρχαμε
Σα να μην ξέρασαν ποτέ
Τόσα φθινόπωρα στα χέρια μας
Τόση ησυχία βροχερή
Τόσους γλυκούς λυγμούς
Θ' αγαπηθούμε φονικά
Τελειωτικά
Όπως μάς πρέπει

Θα φοβόμαστε λιγότερο
Μπορεί και καθόλου
Τα χάπια θα τα κάνουμε
Avant-garde ψηφιδωτά
Και όποτε θα στρέφουμε
Τα μάτια μας ψηλά
Θα βλέπουμε τον ουρανό
Όπως μας έμαθαν ότι είναι

Σ' το υπόσχομαι

Τα χείλια μας θα λούζονται
Σ' αναίσχυντα μειδιάματα ηδονής
Σε απαλά δαγκώματα
Σε σάλια αγίων αστρικών
Θεών ερωτευμένων
Μακάριοι ναυαγοί αφασικοί
Θα ξεβραζόμαστε ασταμάτητα
Σ' αλλόκοτες χαρές
Σε μέρες διάφανες
Σε νύχτες ενδοφλέβια γιασεμιά
Σε κάτι
Κάπως

Κάποτε

Προσωπικό

Αλήθεια δε θυμάμαι
Τι ώρα ορίσαμε
Ν' ανάψουμε τον ήλιο
Κι αλήθεια δε θυμάμαι
Άμα με νοιάζει τελικά

Κοίτα
Τα βράδια που χαϊδεύομαι
Ολομόναχος
Είναι δικά μου
Φορτίο άθραυστο
Εμπιστευτικό και κατεπείγον
Πάντα παραδομένο εγκαίρως
Πάντα κακό
Προσωπικό
Μη και μας βρει ποτέ
Ένα καλοκαίρι ζωντανούς
Και καλομάθουμε

Κι άμα μιλούσα ερωτικά
Θα 'ταν αλλιώς
Αλλά δεν είναι
Είναι ντροπή
Σκοτάδι είναι
Να χαϊδεύεις με το χέρι σου
Το χέρι σου σα ξένο
Να τρέμεις
Την σβησμένη τηλεόραση
Και τ' ανοιχτά παντζούρια
Πάγος πυρπολημένος
Σκυφτός ή ξαπλωμένος
Χνούδι πηχτό πίσω απ' τα μάτια
Το μαξιλάρι λύσσα
Και οι άγριες χαρές κάποιας ζωής
Παλιάς
Πολύ παλιάς
Να αιμορραγούν
Ψελλίζοντας γλυκόλογα
Μέσα από το σιφώνι του μπιντέ
Αδέσποτοι πλανήτες κατινάρες
Αράζουν τις κωλάρες τους
Στη στέγη και σχολιάζουν
Πράματα διάφορα αδιάφορα
Τους φουσκωτούς δακτύλιους
Της διπλανής
Το βρώμικο νεφέλωμα
Του απέναντι
Ή τον καινούργιο δορυφόρο
Της από πάνω
Χτυπάω τους τοίχους
Να ξεκουμπιστούνε
Θα μου ρημάξουνε το σπίτι
Αλλά δεν ξεκουμπίζονται
Και το ταβάνι ξεχειλώνει
Μήνα το μήνα
Χρόνο τον χρόνο
Να, βλέπεις;
Το ταβάνι πλησιάζει
Το γαμημένο το ταβάνι-
Ο διαχειριστής
Είπε κάτι για την υγρασία

Αλλά εγώ ξέρω

Κοίτα
Δεν είναι τρέλα
Θάλασσα ήσυχη είναι

Βάρκα από αφρολέξ και λάβδανο
Σ' εβένινα νερά είναι

Βαθιά είναι

Σκοτάδι είναι

Αλήθεια
Όλα καλά
Πάντα καλά

Συνήθιζα
Να προσπαθώ
Να θυμηθώ
Τι ώρα ορίσαμε
Ν' ανάψουμε τον ήλιο

Τι βλάκας

Κρίμα

Κρίμα
Τ' αδιάλλακτα ρημάγματα
Τα επίκτητα συμπλέγματα
Τις μουσκεμένες κάφτρες
Τα μαγεμένα βλέμματα
Τις σκοτωμένες ιστορίες
Και τα ξεφλουδισμένα αράπικα

Κρίμα τα βλέφαρα
Που σκέπασαν μάτια νεκρά
Γιατί τι άλλο να 'καναν

Κρίμα
Τις σκουριασμένες λαιμητόμους

Τους στομωμένους νυχοκόπτες
Και το ουίσκι που ξεράστηκε νωρίς

Κρίμα τα διυλισμένα θαύματα
Τα αύριο
Τα προχτές
Τ' ανέμπνευστα γαμήσια
Τ' ανάπηρα παγκάκια
Και τα πρώτα φιλιά

Κρίμα τα φώτα
Που έφεξαν μακριά
Κρίμα τις άγριες μαλακίες
Τους ήσυχους λυγμούς
Τ' αχάιδευτα σκυλιά
Και τ' άγραφα σκοτάδια

Κρίμα τους έρωτες
Τα μαλλιά της στο στόμα του
Την καρδιά του στον λαιμό της
Τις μωβ παραδεισένιες εκπνοές
Και αυτή τη γη που γύριζε
Όταν και όπως τη θέλαμε εμείς

Κρίμα
Τις ασημένιες εποχές
Τις νύχτες
Που γελούσαμε τα κρίματα
Τα εκτυφλωτικά μακάρια πρωινά
Τους καυλωμένους λήθαργους
Και τους ουράνιους οργασμούς
Κρίμα τους ουρανούς τώρα
Ώχρα στα μάτια τώρα
Πίσω απ' τα μυρωμένα χείλια
Σάλιο πηχτό και κοσμοθάνατος
Τώρα

Κρίμα

Παραλήρημα

Τίποτα τώρα
Όσους δειλιάσαν
Τους ξεχάσαμε
Όσους αγάπησαν περίεργα
Υποδόρια
Μουχλιασμένα
Σκάψαμε και τους θάψαμε

Κι αν όχι
Από τις γκρίζες τρίχες στο σαγόνι

Από τι ρε πούστη να κρεμαστείς

Νωθροί
Αφελείς
Ξεχειλωμένοι
Όλο να λέμε ότι μάθαμε
Όλο μακάβρια ξυπνητοί
Και νυσταγμένοι

Σκατά

Ξανά θα ρθει
Και θα σε ξαναβρεί
Και θα σε ξαναπάρει
Ηλίθιε
Κι αν μάθαμε ποτέ
Πώς να κρυβόμαστε
Ξεχάσαμε
Το ξέχασες
Ηλίθιε

Τολμήσαμε, ναι
Κάτω από νιπτήρες
Μες τα ασανσέρ
Ή στις υδρορροές

Μα αν είναι κάτι
Δεν είναι αποτράβηγμα
Ή μωβ συρμάτινη κλωστή
Που ανεξέλεγκτα τομεί
Πρωινά θανατερά
Ή επετείους

Δεν είναι απόλυτη
Ρητή και ανοξείδωτη εντολή
Βίδα ζαχαρωτή που σκάβει
Ανέμπευστα
Γλυκά
Τα χολιασμένα κούτελα
Ούτε στριφνή ποινή
Ή πρίμα καταδίκη στο λαρύγγι

Είναι εμείς, ηλίθιε
Θηλιές λαστιχένιες
Τέλειες τελείες
Τέλεια ρημαγμένες
Άσεμνα χαραγμένες
Στις μέσες μονολόγων
Αυτάρεσκων χειμμάρων
Ξύλινων λογυδρίων
Σαδομαζό ωραρίων
Ζωών κατεβατών και παναγίων
Μπούτια σπυριάρικα
Λόξυγγας θεός
Και απορία

Υπέροχα αθάνατοι
Υπέροχοι
Ηλίθιε

Ησυχία

Υπήρξαμε λοιπόν 

Μάλλον μάς άξιζε

Λίγο πιο πέρα απ' όσο θέλαμε
Λίγο πιο μέσα απ' όσο θέλαμε

Πάντως υπήρξαμε

Κάποτε πέτρινοι, σκυφτοί
Έρμαια κολασμένων πλημμυρών
Και γόνατα σπασμένα
Άλλοτε αιθέριοι, ελαφρείς
Αχόρταγοι, δεινοί βροχοσυλλέκτες
Λίγο ευτυχείς
Λίγο αδαείς

Υπήρξαμε

Δεν κοινωνήσαμε παρά νυχιές στους τοίχους
Αλύπητα ρεφραίν και ζαχαρόνερο
Κι αν τυφλωθήκαμε νωρίς
Κι αν αποκοιμηθήκαμε

Υπήρξαμε

Αγνώμονες ιπτάμενοι θεοί
Χαράξαμε τροχιές απο χρυσό κι αστρόσκονη
Γύρω από δάχτυλα μακριά
Κι απο λαιμούς παρθένους
Στάξαμε
Χυθήκαμε
Γλιστρήσαμε 

Υπήρξαμε

Άχαροι, εκστατικοί ερωτευμένοι
Κλινήρεις υποχόνδριοι
Ήμεροι, λυσσασμένοι
Ξένοι ή γνωστοί
Πάντα από αγάπη ή από σκοτάδι χτυπημένοι
Κουραστήκαμε

Ήσυχα ησυχάσαμε
Ούτε που καταλάβαμε
Πότε μάς πήραν
Μας δέσαν χειροπόδαρα
Μας τσιγκελώσανε γερά απ' το φεγγάρι
Και μείναμε, λοιπόν, εκεί

Ήσυχη, ατέρμονη ταλάντωση
Στο ήσυχο κενό
Πάντα να υπάρχουμε ήσυχα
Πάντα ψηλά να υπάρχουμε
Μονότονα και ήσυχα να ουρλιάζουμε
Πως κάποτε

Υπήρξαμε

Αίμα

Θα το 'χα ήδη βουλώσει
Προ πολλού

Ειλικρινά

Μα είναι που τα βράδια μου
Ξεμείνανε καθρέφτες
Κι όλο που λες πως φεύγεις
Μα όλο έρχεσαι

Μου γεμίζεις το ποτήρι
Σου ανάβω ένα τσιγάρο
Καθόμαστε τάχα αμήχανοι
Σχολιάζοντας
Τις βρώμικες κουρτίνες
Ή την θερμοκρασία

Γρήγορα βέβαια συνερχόμάστε

Κι αφού
Ξανά
Ξεσκίσουμε τ' αξέσκιστα
Στύβω ό,τι άγιο μού απόμεινε
Στ' άνυδρα και παντέρημα
Αυλάκια των χειλιών σου
Δένω μια γλώσσα αγάπονη
Κόμπο διπλό στο στέρνο σου
Λίγο να σε κρατήσω ακόμα

Ζηλόφθονος παλμός ασθενικός
Επαίτης των πετρόλ μονοπατιών
Που χάραξε η γη
Στους αστραγάλους σου
Νύχια κι αποτελείωμα ολόκληρος
Σκάβω το δέρμα των μηρών σου
Για να μπω

Ίσα να θυμηθώ
Πώς τέλειωσε ο κόσμος
Ίσα να θυμηθώ
Πως λείπεις

Κι αν είμαστε
Μονάχα ό,τι σκοτώνουμε
Ρέουμε πια αβάσταχτα μαζί
Φονιάδες εραστές
Νεκροί αγαπημένοι
Αίμα κοινό σε σώμα χωρισμένο

Πράγμα φριχτό και δισυπόστατο
Βάναυσα λαβωμένο
Μόνο τυφλό και κόκκινο
Πρόστυχα αφηρημένο
Άγριο
Καβλωμένο
Μόνο σπασμένο

Μόνο αίμα ξεραμένο

Πρέπει ν' αλλάξω κουρτίνες

Χωματερή

Μη δίνεις σημασία

Εντάξει, κλάψαμε
Τι άλλο να κάναμε
Στραγγίξαμε σα νύχτες γερασμένες
Πάνω στην βυσσινί μοκέτα
Ότι κι αν ήταν
Ρήμαξε
Ούτε κραυγές θανάσιμες
Ούτε μελένια βογκητά
Άηχη άπνοια
Σκόνη πηχτή στον φάρυγγα
Έξω και μέσα παύση
Έξω και μέσα τίποτα
Από μακριά κάνεις νοήματα
Κάπως ξελιγωμένα
Κάπως τελειωτικά
Ανεβαίνουμε

Μη δίνεις σημασία

Να, κοίτα
Πάντα θέλαμε να βάψουμε
Αυτό το γαμίδι το ταβάνι
Κι οι λάμπες εκεί πάνω
Θέλουν άλλαγμα
Όχι ότι θα το κάνουμε
Αλλά να, βλέπεις
Τώρα μπορούμε
Χωρίς σκάλες και μαλακίες
Ανεβαίνουμε

Ακούσια
Νεκρωμένη υπερχείλιση
Στάθμη αδυσώπητη
Απρόκλητη, πηχτή
Κοίτα πόσο ίδια τη φοράμε
Πόσο ελαφρείς τελειώνουμε απόψε
Σαλόνι ξέχειλο
Μακάβριο ενυδρείο
Φάκελοι ξεσκισμένοι
Κίτρινες φωτογραφίες
Τόνοι χαρτί
Από λόγια
Από αριθμούς
Άπαντα νεκρών ποιητών
Λογαριασμοί εκκαθαριστικοί
Λίστες για σούπερ μάρκετ
Διαγνώσεις επιπόλαιες
Συνταγογραφημένες υποσχέσεις
Κατάλογοι φριχτών εστιατορίων
Πίτσες κατεψυγμένες
Σκεύη πλαστικά
Φουρνάκια, ανεμιστήρες
Σεντόνια τρύπια
Μπαταρίες μικρές
Μπαταρίες μεσαίες
Ψυγεία χλιαρά
Φθαρμένες κλειδαριές
Τασάκια από λίγδα
Τομογράφοι απ' την κόλαση
Κάψουλες
Χάπια
Δισκία υπογλώσσια
Δισκία αναβράζοντα
Βελόνες, σερτραλίνες
Συμπληρώματα, ιντερφερόνες
Βηταϊστίνες, αλπραζολάμες
Καρτέλες, κουτάκια, βαζάκια
Φακές, φακές, φακές
Κουτσουλιές και σιταρόψειρες

Μη δίνεις σημασία

Εντάξει, εφησυχάσαμε
Τι άλλο να κάναμε
Πώς να πιστέψεις στις πλημμύρες
Από διαμέρισμα στον 4ο
Δε γαμιέται
Τουλάχιστον αγαπιόμαστε
Μη φοβάσαι
Πάρε ανάσα
Ας ξεμπερδεύουμε
Μη με κοιτάς έτσι
Ξέρω, βρωμάει
Να, παίρνω κι εγώ
Μη φοβάσαι
Σχεδόν φτάσαμε
Ξέρω
Μισείς το κρώξιμο των γλάρων
Πες πως είναι όνειρο
Πες πως είμαι όνειρο
Πες πως τα καταφέραμε

Ραντεβού στον πάτο

Κύμα

Κρίμα να μην είσαι εδώ

Ίσως εδώ να υπέφερες γλυκύτερα

Ίσως εδώ να τρόμαζες τ' ανείπωτα
Τα είδα ν' αναβλύζουν απ' τις σκουπιδοσακούλες

Κι απ' τις ρωγμές στην κάσα της εξώπορτας

Κρέμονται απ' το κουρτινόξυλο της κρεβατοκάμαρας

Και στάζουν στην κουζίνα πάνω στ' άπλυτα
Κι αν είναι πόλεμος
Κερδίζουνε γλυκιά μου

Άλλοτε γίνονται λεκέδες στη μπανιέρα

Ήλιοι πυροχαράκτες στις πλάτες πεθαμένων ημερών

Ή πράσινο ζαμπόν μες το ψυγείο

Αν είναι πόλεμος
Κερδίζουν

Κι είναι που κάποτε χύναμε, γλυκιά μου

Πνιγόμασταν υπέροχοι

Ολομόναχοι

Μαζί

Τώρα κοιμάμαι και ξυπνάω μαχαιρωμένος

Τ' αρχίδια μου ιδρώνουν ακατάπαυστα, αγάπη μου

Τα μάτια μου όλο πέφτουν

Κι όλο πρέπει να σκύβω να τα μαζεύω

Μη γλυστρήσει κανείς και πέσει και χτυπήσει

Και μετά πώς θα με συγχωρούσα

Και η μέση μου μ' έχει γαμήσει

Και η γλώσσα μου είναι στάχτη

Κι όλα είναι αλλού, αγάπη μου

Κι είναι σα να στεκόμαστε

Γυμνοί

Μικροί και ηλίθιοι

Δαγκώνοντας βερύκοκα

Και γλύφοντας πληγές

Καθώς το κύμα ορθώνεται

Θεριεύει και σκληραίνει

Πίσω απ' τα κούφια σώματα και τα σκυφτά κεφάλια

Κι είναι σα να 'ρθαμε ως εδώ μόνο από αγάπη

Για να πνιγούμε υπέροχοι
Μαζί

Μα μόνοι

Περίπατος

Σίγουρα
Κάποιος θα 'ρθει να σου πει
Ότι δεν το κάνεις καλά

Ότι το άπλωμα των κουβερτών
Σαν και το γύρισμα των πλανητών
Είναι αγγαρεία μόνο αν δε ξέρεις
Και πρέπει να μάθεις ρε πούστη
Έγινες πια τριάνταενός
Και άλλα τέτοια χριστιανικά

Είναι που και η πουτάνα η άνοιξη
Δε συγχωρεί τίποτα πια

Και η πλατεία
Ένα κεχριμπαρί μωσαϊκό

Από ανθάκια νερατζιάς και σκυλοκούραδα

Σου κάνει νόημα πως άργησες ξανά
Και πώς να παραδεχτείς

Ότι πια ντρέπεσαι

Όταν τα παγκάκια

Άρρωστα τελειωτικά από Απρίλη κι εγκατάλειψη

Ξεμανταλώνονται και σε παίρνουν στο κυνήγι

"Θα φας πολύ ξύλο" φωνάζουν
Κι είναι κάπως αστείο
Γιατί είναι ξύλινα
Όπως και να 'χει
Είναι μία συμπεριφορά προσβλητική
Και θα 'πρεπε να γνωρίζουν
Πως με κεφάλι γκαστρωμένο

Δεν κάθησε ποτέ κανείς

Είναι βέβαια κι ο θόρυβος
Θειάδες και σαπιογέροντες

Κακαρίζουν στα ισόγεια μπαλκονάκια 

Με τις σημαίες του έθνους καρφωμένες στο κάγκελο

Και τους λαιμούς των ξένων

Γάτες σπαράζουν κολασμένα για γαμήσι

Αμούσκευτες πιτσιρίκες τσιρίζουν ακατάληπτα

Σε αμούστακους πιτσιρίκους

Κι απ' τις ταράτσες

Τζίβες γκριζαρισμένες ουρλιάζουνε μονότονα

Τσιτάτα και ιστορίες για αγώνες και για πάλες ταξικές

Που ήλθαν και παρήλθαν

Και οι σύντροφοι που ξεπουλήθηκαν

Και τα χημικά

Και η πλουτοκρατία

Και στην τελική χεστήκαμε

Λες και ξημέρωσε ποτέ μεσάνυχτα επειδή το ζήτησες εσύ

Εδώ λοιπόν
Είναι ήσυχα εδώ
Οι τοίχοι στάζουν κανακέματα
Και το αρωματικό βανίλια
Καλύπτει σχεδόν τελείως
Τη μπόχα του δωδεκάχρονου στο πατάρι

Καλύτερα εδώ
Τα χρόνια κυλούν βραδύτερα εδώ
Κι εγώ χρειάζομαι χρόνο
Να καταλάβω
Πώς κύλησε ερήμην μου
Τόση ζωή

Καούρα

Στο κάτω-κάτω
Κανείς δεν μας έταξε τίποτα

Κι ούτε διαλέξαμε απο βίτσιο
Να σπάνε στα κεφάλια μας
Κομμάτια πυρωμένων ουρανών
Κάθε που βγαίνουμε απ' το σπίτι

Κι αν δε μας πιάνουν τα Simeco
Είναι που χάψαμε έτσι αμάσητα
Την καλοσύνη τόσων ξένων
Τα στραγγισμένα σύννεφα
Τα κόκκινα σεντόνια
Και τη σκουριά των πεθαμένων ήλιων
Ξάπλα στις κεραμοσκεπές
Ορφέως κι Αμφιπόλεως γωνία
(ορθή, νεανική και θνησιλάγνα)

Μέρα τη μέρα
Γιορτή τη γιορτή
Ζωή τη ζωή
Γεράσαμε
Πρηστήκαμε
Χαθήκαμε

Κι εγώ
Πρέπει να καταλάβεις
Δε προλαβαίνω πια
Να σε παρηγορώ
Έχω έναν κόσμο να μισώ
Πνίγομαι αδιαλείπτως
Φτύνω καθρέφτες
Τραβάω καζανάκια
Ανοιγοκλείνω πατζούρια
Κλειδώνω συρτάρια
Γεμίζω παγοκύστες
Συντάσσω επικήδειους
Λόγους ευχαριστήριους
Λίστες αξιολογικές
Σπουδαίων κατορθωμάτων
Φρικτών μεταμορφώσεων
Μειλίχιων σφαγών
Φάλτσων νανουρισμάτων

Ενώ οι νύχτες
Γριές ερωτευμένες 

Τάχα, ξανά, περαστικές
Ψοφάνε στοιβαγμένες στο μπαλκόνι
Ασημοστάλες μελιχρές για τις πρωινές μύγες

Ας πρόσεχα

Διάκενο

Δεν είναι που λείπει
Ή που είναι εδώ

Είναι πάντα το κοντοζύγωμα
Και οι αργοσάλευτες απομακρύνσεις
Που σκίζουν
Που αντηχούν
Βαθιά
Κάθε φορά
Πρώτη φορά
Κάθε φορά
Πρώτη φορά

Λες και νηστέψαμε ποτέ
Από αναφιλητά
Από βουβά επιφωνήματα
Ή από ξημερώματα μανιακά

Μα ή τέχνη της αναπνοής
Εκείνης της βαθιάς 
Της απροκάλυπτα καθαρτικής
Μας διαφεύγει
Όταν γυρνούν ερήμην μας
Κλειδιά, εποχές και πόμολα

Και ξέρουμε μονάχα πως φεύγει, τότε
Ή, αλοίμονο, πως έρχεται

Και μένουμε εκεί
Όρθιοι
Ατελείωτοι
Άπνοοι
Στατικοί
Πέτρωμα αδιάφορο
Βραδυφλεγές

Στο κέντρο του πλανήτη

Πάνω απο το νιπτήρα

Ή στο καθιστικό

Κάποτε τελειώνει

Κι ύστερα πάλι λείπει
Ή είναι πάλι εδώ
Μπορούμε επιτέλους να πιούμε
Και ν' αποκοιμηθούμε

Γαμημένοι αρχάριοι

Συγκατοίκηση

Δεν θα 'σουν θάνατος γλυκιά
Θάνατος λατρεμένη
Αν τρέχοντας σαν έφηβο κι αγάμητο αγρίμι
Χιμούσες να φιλήσεις τον λαιμό μου
Κάπου και κάποτε κοινά
Κάποια εποχή αδιάφορη
Στον ύπνο ή στην λεκάνη

Και αν δεν ήμουν από γυαλί και μέλι
Ίσως και να με πείραζε
Που πλέεις κάθε μέρα στην ανάσα μου
Ή που έσκισες τα μάτια μου
Για να 'χεις ένα μέρος για να ζεις

Μα δεν παραπονιέμαι
Αλήθεια
Κι αν λίγο σε φοβάμαι
Είναι γιατί είσαι πάντα εκεί
Κι είμαι κι εγώ εκεί
Και μια ζωή χωράμε με το ζόρι, δηλαδή

Μα είσαι καλή
Και είσαι γλυκιά
Κι είσαι τα πάντα
Όσο τα πάντα με γαμούν
Μειλίχιο χαμόγελο πάνω απ' την τάβλα του χασάπη
Νούμερο του ΕΟΠΥΥ 8:05 ακριβώς
Ή μπόχα έξω απ' το εργοστάσιο του Παυλίδη
Που, ρε πούστη, σοκολάτα φτιάχνουν
Θα 'πρεπε να μοσχοβολάει

Μα δεν παραπονιέμαι
Αλήθεια

Κι αν λίγο σε μισώ
Είναι γιατί πεθάναμε παρέα
Τόσο καιρό

Που δεν θυμάμαι πια πώς να μιλάω ή να κλαίω
Μόνο τα μπούτια σου
Αλαβάστρινα χτικιά
Στιλπνές, παραμυθένιες τυρρανίες
Να πνίγουν στοργικά τις φασαρίες μου θυμάμαι
Και βαρέθηκα

Χάσου λοιπόν και λείψε
Λείψε σα να μην σ' έμαθα ποτέ
Και λείψε μου για πάντα
Σαν κάτι που ονειρεύτηκα μικρός
Πολύ μικρός
Χύσου μακριά μου κι έξω μου
Πάρε τη νύχτα σου αγκαλιά
Και ξεκουμπίσου

Σ' αγαπώ

Εργάσιμη

Δε ξέρω τι μου λες
Κι άντε γαμήσου

Εγώ αύριο πέρασα καλά
Εγώ αύριο έμαθα πολλά

 

Δε ξέρω τι μου λες
Εγώ προσπάθησα

Μοίρασα την ζωή σε καρκίνο κι άλογα
να μην χανόμαστε στα σταυροδρόμια

Βημάτισα ανόρεχτα για ώρες
χαράζοντας δυο πόδια - αναχωρητές ξεδιάντροπους
πάνω σε καζανάκια σχολικών τουαλετών
κι εσώφυλλα σπυριάρικων και άδειων λευκωμάτων

Να μάθουν τις αλήθειες και οι επόμενοι

Γυμνός, χοντρός και άσχημος
ρώτησα και ρωτήθηκα
για όσα τυρρανούν τους ήσυχους
τους σάτυρους τους φθινοπωρινούς

Για την γυαλάδα των σβηστών ματιών
Την άλυτη θλίψη του ξεραμένου αίματος
Το γδάρσιμο της γάμπας της αξύριστης στον κρόταφο
Και για την κράμπα στο σαγόνι απ' τα θριαμβευτικά χασμουρητά

Κι αν δεν απάντησα η απάντησαν
είναι γιατί δεν μάθαμε ποτέ να ευγνωμονούμε
Μόνο απο φτυάρια μάθαμε
Ή να χασκογελάμε ενοχικά κάθε που πλένουμε αγγούρια

Σκάψε λοιπόν και πιες όσο προλάβεις

Ό,τι κι αν είπες, λες ή πεις
Εγώ αύριο έφυγα

Σαν κάτι που έφευγε καιρό, έφυγα
Αυτομολώντας ζόρικα
Προδίδοντας καιρούς παλιούς
Και θάλασσες ζωγράφων
Έτρεξα ατσούμπαλα και ίσια προς τα πάνω

Τρυπώντας φρενιασμένα
την ομφαλία αχλή μιας μέγαιρας στρατόσφαιρας
Νύσταξα
Γελάστηκα
Ξέχασα

Ξεχάστηκα

Τι έλεγα - α, ναι

Φαιδρός και μανιασμένος πυροβλήτης
Έκαψα τρύπες στ' ουρανού τη νυχτικιά
Να πάρουμε επιτέλους λίγο μάτι

Κάφτρα γλυκιά απο τζούρα κερασμένη
Κάηκα
Μαύρισα
Έσταξα κι έπεσα στα μάτια μου
Να μάθω να θρηνώ απ' την αρχή

Κι έτσι για πλάκα
Αύριο πέθανα
Απο πλήξη ή έρωτα πέθανα
Δεν ξέρω να σου πω
Δεν το θυμάμαι

Παράτα με πια

Σε δυο ώρες ξυπνάω
και το Μετρό έχει απεργία

Λυπήσου με

Βίζιτα

ύστερα

απλά

εμφανίστηκαν

ούτε ήρθαν

ούτε περίμεναν, ας πούμε

σκεβρωμένοι πίσω απ' τον γαλάζιο καναπέ

το ξέρω αυτό γιατί έψαξα 

κι απόψε και προχθές και πέρυσι

πίσω και κάτω απο τα έπιπλα

όπως πρέπει

απλά ήταν εκεί

και όλο μιλούσαν

και έλεγαν και μιλούσαν σα να 'ξέραν

όλο κάτι ζητούσαν με κείνες τις φωνές

τις τσίγκινες φωνές που έπρεπε να μιλούν

για να μου πουν αυτά που έλεγαν

πότε οι κουβέντες έσκυβαν

λεπίδια χνουδωτά να μ' αγκαλιάσουν

άλλοτε υψώνονταν αυτάρεσκα

γίγαντες από γρανίτη κι έβενο

καυλιά θεών ξεσκέπαστα στου σύμπαντος τις κλίνες

σκουραίνοντας τρεις τόνους το δαμασκηνί χαλί μου

κάτι το εξοργιστικό, αλήθεια, γιατί έτσι έδειχνε καλύτερο

και η ώρα ήταν η ώρα που έπρεπε να κοιμηθώ

μιας και ποτέ δεν έπρεπε να βλέπω ή να μισώ

πέραν της ώρα που έπρεπε γλυκά να κοιμηθώ

και εντάξει, αυτό αντέχεται

μα ο ανεμιστήρας στο τραπεζάκι του καφέ

έτριζε δυο μέρες ασταμάτητα

και αυτό ρε, δεν αντέχεται

ευτυχώς δεν το πρόσεξαν

νομίζω δεν είχαν αυτιά

εγώ λυπήθηκα πολύ γιατί είχα

ακόμα έχω, δηλαδή

και όλο να κάνω πως ακούω

ακόμα και πως καταλαβαίνω

όμως δεν καταλάβαινα

πίρι και πίρι πίρι λοιπόν

και για την κρεμασμένη στο ταβάνι μου

ούτε λόγος

κάποτε παραιτήθηκα

και αφοσιώθηκα ολόκληρος σ' εκείνη

έξω είχε κάτι σαν άνοιξη η φθινόπωρο

κάτι ενδιάμεσο τέλος πάντων

και ένα αεράκι έφηβο έμοιαζε να την χαϊδεύει

ενώ ξεκούραζε κι απόψε τον λαιμό της στο ταβάνι

και μάλλον ήθελε χορούς

γιατί την είδα να κουνιέται

πέρα δώθε, αλλά διακριτικά - πάντα θα ήταν ντροπαλή, σκεφτόμουν

την χάζευα λοιπόν λες και την ήξερα

και μάλλον θα νομίσανε πως βρήκα το θεό

γιατί κάποτε πια κοιτάχτηκαν

και ησυχάσανε

και όπως έιχαν εμφανιστεί

είχαν πια φύγει

ευχαρίστησα μονολεκτικά την φίλη μου

και τραβήχτηκα βιαστικά απ' τη σκηνή

κάτι άρχισε να λέει

μ' εκείνη την φωνή που έπρεπε να μιλά

για να μου πει αυτά που έλεγε

εγώ ήδη βούρτσιζα τα δόντια μου στο μπάνιο

λες και είχε σημασία

λες και κάτι απ' όλα αυτά είχε σημασία

Διάλλειμα

-λοιπόν
ραντεβού κάτω απ' τις σκάλες
όταν χτυπήσει το κουδούνι
θα σου πω να τα φτιάξουμε
θα μου πεις δε ξέρω
θα βγάλω τα μάτια μου
θα τα χώσω στις τσέπες σου
"ε καλά τότε" θα πεις
και μετά στο κυλικείο
μισή-μισή την κασερόπιτα
δεν έχω λεφτά ρε
και μετά πάλι κουδούνι
και τι να κάνω τώρα χωρίς μάτια
τα παιδιά θα με κοροϊδεύουν
κι έχουμε και γεωγραφία
και πώς θα δείχνω τώρα τις πρωτεύουσες
και η δασκάλα...

-χέσε τη δασκάλα

χέσε τις πρωτεύουσες

και χέσε τα παιδιά

είμαι δικιά σου, ηλίθιε

Πρόλογος

...και αφού τελείωσαν

ξήλωσαν βιαστικά

λίγο ουρανό να σκουπιστούν

γυρίσανε πλευρό και πέθαναν

και κανείς

ποτέ

δεν ξαναμίλησε

γι' αυτούς